Godziny z Panią Dalloway

I znów zanurzony jestem w Virginii Woolf po uszy! Wszystko za sprawą Pani Dalloway, do której niedawno wreszcie wróciłem. Odkryłem tę książkę na nowo. Zawsze ceniłem ją wysoko wśród tytułów tej autorki, ale dopiero teraz dostrzegłem w pełni jej arcydzielność. Nie ukrywam, że wymagało to sporo wysiłku z mojej strony, gdyż jest to powieść trudna, nawet jak na Virginię. Oprócz książki opatrzonej obficie przypisami i komentarzami, przeczytałem mnóstwo innych lepszych lub gorszych artykułów i opracowań (m.in. ze SparkNotes). Wśród tych opracowań wyjątkowe miejsce zajęła jedna zdumiewająca książka na temat tej powieści, a mianowicie Zasłona w rajskie ptaki autorstwa znanego historyka sztuki Wiesława Juszczaka, która okazała się pozycją niezwykle pomocną. Te wszystkie lektury wspomagające pozwoliły mi dostrzec cały kunszt Virginii Woolf; to, że nic w jej dziele nie jest przypadkowe. Cóż za precyzja! Co za przenikliwość! Jaka maestria! Teraz już nie dziwi mnie to, że pisała ona Panią Dalloway tak powoli, nieraz zaledwie kilka zdań dziennie.

Niejako naturalną kontynuacją tych lektur było przypomnienie sobie filmu Godziny Stephena Daldry.


Nie boję się powiedzieć, że jest to dzieło nie mniej genialne niż sama Pani Dalloway. Podejmuje i uwypukla wątki powieści, a przy tym odznacza się podobnym kunsztem i subtelnością. To prawdziwy cud, że ten film się udał. Groziło mu popadnięcie w intelektualny chłód albo mdły sentymentalizm, tymczasem nie ma w nim żadnego fałszywego tonu! Każda rola, nawet najmniejsza, zagrana została z maestrią przez rewelacyjnych aktorów. Wszystko przepięknie sfotografowane w znakomitych wnętrzach i kostiumach. Całość w bardzo przemyślany sposób skomponowana i zmontowana. Wszystko spaja zaś i "niesie" wyjątkowa muzyka Philipa Glassa. Dzieło totalne, które można oglądać w kółko i za każdym razem odkrywać nowe szczegóły i powiązania - także z powieścią Virginii Woolf.



Napisałem, że mogę oglądać w kółko i rzeczywiście tak zrobiłem. Nie dość, że nie był to już pierwszy seans, to jeszcze oglądnąłem ten film aż trzy razy z rzędu. Pierwszy raz ciesząc się z przeżycia na nowo tego dzieła sztuki, a drugi i trzeci analizując ten obraz już na chłodno z towarzyszeniem dwóch komentarzy: jednego w wykonaniu głównych aktorek (Meryl Streep, Julianne Moore i Nicole Kidman), a drugiego - reżysera Stephena Daldry i autora pierwowzoru powieściowego filmu, Michaela Cunninghama.

Ktoś może zapytać: po co zawracać sobie głowę i tracić tyle czasu na jedną książkę i jeden film? Albo przemawiają one do mnie w pełni od razu, albo nie. Dla mnie jest to jednak przepiękna i fascynująca przygoda, która, wiem, nie jest jeszcze zakończona. Na szczęście.

Tak, znów zanurzony jestem w Virginii Woolf po uszy.