ERA NOWE HORYZONTY tournée 2011

Po Polsce wciąż jeszcze krąży tournée Era Nowe Horyzonty z najciekawszymi filmami wakacyjnego festiwalu. Co roku są to zawsze obrazy trudne, które nawet w nurcie kina ambitnego są pewną awangardą i eksperymentem. Mają już one swoją wierną publiczność, przygotowaną na różne "dziwności" i niespodzianki. W tym roku jednak nawet i ci widzowie mogą być doświadczeni, bo wydaje mi się, że tytuły AD 2011 są jeszcze bardziej wymagające niż zwykle. Przedstawiam je poniżej w kolejności wartościującej - od najlepszego do najsłabszego. Jednocześnie przepraszam, że w tym roku komentuję je jeszcze krócej niż zwykle.

Zwyczajna historia (Jao Nok Krajok)
reż. Anocha Suwichakornpong

Zasłużony zwycięza tej edycji festiwalu. Tajwański film ukazujący relacje między chłopakiem, który na skutek wypadku zostaje sparaliżowany od pasa w dół z jego opiekunem i otoczeniem. Wbrew pozorom film ten kryje w sobie całą głębię różnych znaczeń. Niektóre z nich zaledwie przeczuwam (np. polityczny) i skądinąd wiem też, że Zwyczajna historia przemawia do widzów na wielorakich poziomach. Dla mnie jest to przede wszystkim opowieść o zmierzeniu się z życiem w chwili obecnej. Bo tak naprawdę istnieje tylko "teraz" - z całym swym bagażem trudnych doświadczeń, bólu, cierpienia, zawiedzionych nadziei, niemożliwości spełnienia, ale też przyjemności dobrego, pikantnego posiłku, lektury, deszczu spadającego na twarz. Względem teraźniejszości można przyjąć wieloraką postawę. Możemy mieć świadomość kosmicznych wymiarów rzeczywistości oraz nieuchronnego końca wszystkiego, ale tak naprawdę liczy się to, co teraz. To życie, które właśnie się zaczyna i to, które trwa - wbrew wszystkiemu. W finale miałem mokre oczy.

Le quattro volte

reż. Michelangelo Frammartino

Wielkie zaskoczenie. Czy uwierzycie, że film absolutnie bez słów opowiadający o staruszku, kozach, drzewie i węglu może być fascynujący? A jednak! Może dlatego, że w gruncie rzeczy jest zupełnie o czymś innym. Film zafascynował chyba też widzów wrocławskiego festiwalu, którzy właśnie jemu przyznali nagrodę publiczności. Kto by pomyślał...

Mama

reż. Nikołaj i Jelena Renard

Kolejny film na Nowych Horyzontach praktycznie bez słów. Momentami wydaje się, jakby reżyserzy testowali cierpliwość i wytrzymałość widza. Warto jednak przetrwać, a nawet poddać się propozycji twórców - aż do przejmującego finału. A film powinni zobaczyć wszyscy chłopi, którzy zastanawiają się co te ich baby robią przez cały dzień siedząc w domu. Oraz ci, którzy nie przestają zastanawiać się nad tym, czym jest miłość.

Hadewijch

reż. Bruno Dumont

Może nie do końca zgadzam się z wszystkimi tezami tego filmu (a może bardziej rozłożeniem akcentów), ale i tak dobrze mi się go oglądało. Zwłaszcza ze względu na wykonawczynię roli tytułowej. A tak w ogóle wolę patrzeć na ten film jako na studium zaburzeń psychicznych niż np. studium religijności. 

I tak nie zależy nam na muzyce
(We Don't Care About Music Anyway)
reż. Cédric Dupire,Gaspard Kuentz

Naprawdę bardzo interesujący dokument eksperymentalny o awangardowej muzyce w Japonii. Nie wiem jakim sposobem, ale mnie uwiódł. Może wysmakowanymi zdjęciami, bezkompromisowością zaprezentowanej sztuki, mocnymi osobowościami bohaterów?

Łagodny potwór - projekt Frankenstein 
(Szelíd teremtés - A Frankenstein-terv)

reż. Kornél Mundruczó

Niemrawa, acz pomysłowa trawestacja Frankensteina Mary Shelley. Ładne zdjęcia.

Wkraczając w pustkę (Enter the Void)

reż. Gaspar Noé

Film, po którym najwięcej się spodziewałem, a który najbardziej mnie rozczarował. Do tego stopnia, że nie waham się nazwać go niewypałem. Śmierć jako ostateczny odlot? Pewnie można i tak. Nie sądziłem jednak, że psychodelia może być tak nudna. Wejście w ten film, to zaiste wkroczenie w pustkę.

*

Choć filmy powyższe stoją na różnym poziomie artystycznym, każdy jeden z nich jest wyjątkowym doświadczeniem dla widza. Skończę tak, jak zwykle: dobrze, że jest jeszcze takie kino i dobrze, że trafia jakoś na nasze ekrany. Rzadko, bo rzadko, ale jednak.