Six Feet Under

„Sześć stóp pod ziemią” to serial telewizyjny (HBO). Nie jest on jednak tylko rozrywką, ale... wydarzeniem egzystencjalnym. Zdaję sobie sprawę, że dla wielu może brzmieć to niedorzecznie, ale obraz ten naprawdę może mieć głęboki wpływ na życie człowieka - w wielu różnych aspektach (nie wykluczając metafizycznego).

Podstawowym przesłaniem całej serii było to, by ukazać życie jako drogę do śmierci, która znów sama w sobie nie zawsze jest tragiczna, ale jest czymś zwyczajnym, często bywa banalna, a nawet śmieszna. I chociaż ta droga życia jest skomplikowana i trochę popierzona, to jednak nie pozbawiona sensu i swoistego piękna. Można uznać to za banały, za wywarzanie otwartych drzwi (sein zum Tode etc.), ale ja osobiście uważam, że akurat takie przesłanie należy do rzadkości w TV, a nawet w kinie. Zresztą, gdy powstawał SFU taka tematyka serialu była chyba jeszcze bardziej "kontrowersyjna" i nietypowa niż dziś.

Serial poniekąd próbuje oswoić nas z myślą o naszej własnej śmiertelności (czy to w ogóle tak naprawdę możliwe?). Poza tym wyjątkowość tego serialu polega i na tym, że te skądinąd znane prawdy przekazał w sposób niezwykły i bardzo angażujący widza (wielka w tym zasługa także znakomitych aktorów). Ja na przykład chociaż oglądnąłem wszystkie odcinki stosunkowo szybko, to jednak przywiązałem się mocno do rodzinki Fisherów. Aż strach myśleć co byłoby, gdybym spędził z nimi rzeczywiście 5 lat życia - jak to powinno być "normalnie".

Ten serial wiele mnie nauczył. Po pierwsze tego, jak ciekawe jest życie. Tak skomplikowane, choć zarazem proste. Trzeba po prostu żyć, korzystając jak najlepiej z każdej danej nam chwili (jakkolwiek banalnie by to brzmiało), nie robiąc zbyt wielu planów na przyszłość, która nie jest nam jeszcze dana i nie wiadomo, czy w ogóle będzie. Drugą, może nawet bardziej odkrywczą dla mnie rzeczą, jaką uświadomiłem sobie po przemyśleniu tego filmu jest to, by nie patrzeć na rzeczywistość i ludzi schematycznie i stereotypowo, by nie sądzić po pozorach, by pamiętać, że rzeczywistość jest bogatsza niż wszelkie moje schematy myślowe, moralne, religijne, ideologiczne… A osobę należy szanować dlatego, że jest osobą, a nie ze względu na takie, czy inne postępowanie, zawód, pochodzenie, wyznanie, światopogląd. Może dla wielu są to prawdy oczywiste. Mnie też się tak wydawało. Ten serial dopomógł mi jednak przyjąć to naprawdę do serca, zaakceptować i „przetrawić” myślowo – po prostu zinterioryzować. A to chyba niemało? Kiedyś natknąłem się na opinię, że jest to film dla ludzi o nieco liberalnym stosunku do świata i życia. Faktycznie, dla osób konserwatywnych może być on w pierwszym kontakcie odpychający, niemniej jednak może też mieć przemożny wpływ na ich sposób myślenia – co poniekąd stało się i moim udziałem.

Oj nie! Zdecydowanie nie jest to serial dla każdego. Dlaczego? Porusza tematykę dosyć poważną, choć jest w nim wiele lekkości i humoru (ale uwaga: czarnego humoru). Łamie prawie wszystkie kulturalne tabu: śmierć (ze szczególnym naciskiem na jej biologiczny aspekt - np. rozkład ciała), nagość i seks (także homoseksualizm), choroby psychiczne, narkotyki oraz wiele innych interesujących problemów. Może brzmi to trochę strasznie, ale takie nie jest. Jest to film wymagający (acz bardzo przyjemny), który daje wiele do myślenia, wytrąca nas z naszych różnych schematów myślowych - i robi to w sposób genialny.

Tego serialu nie da się łatwo zapomnieć, nie da się go zbagatelizować, gdyż porusza najczulsze struny w człowieku. Wiele scen i dialogów utkwiło mi w pamięci, ale też wiele rzeczy przeoczyłem. Teraz, gdy wracam sobie od czasu do czasu do różnych odcinków, dostrzegam o wiele więcej, smakuję pojedyncze sceny, sekwencje i ujęcia. To jest rzecz, którą można odkrywać ciągle na nowo (na pewne sprawy zwrócił moją uwagę dopiero komentarz twórców serialu z DVD). Coś mi się wydaje, że szybko z tą rodzinką się nie rozstanę. Zajęła ona już poczesne miejsce w moim życiu.

Tekst ten powstał na podstawie moich wpisów na różnych forach filmowych.